در حقیقت چیزی بنام علف هرزه وجود ندارد. هنگامیکه زارعی دانههایی را میکارد امیدوار است که محصول باارزشی را تولید کند، بنابراین هر گیاه دیگری را که در مزرعهاش رشد نموده و مزاحم محصول او شود علف هرزه مینامد. اصولاً علفهای هرزه گیاهان زیانآورند. بعضی از آنها برای گاو و اسب سمی هستند و برخی دیگر از آفتاب، خاک، مواد معدنی و آب استفاده کرده و درنتیجه به محصولات اصلی ضرر میزنند. یا اینکه بعضی از آنها مثل انگل عمل کرده و یا در مقابل حشرات یا امراض نباتی، نقش میزبان رادارند و بنابراین موجبات زیان و خسارت را فراهم میسازند.
و علفهای هرزه از راههای مختلفی زیاد شده و گسترش پیدا میکنند. بعضی از آنها با علوفه. با گردوخاک، زباله و در کود حیوانی از محلی به محل دیگر منتقل میگردند. لیکن بیشتر علفهای هرزه که باعث اینهمه مزاحمت و ناراحتی بشوند. فقط در اثر بیدقتی و غفلت انسان توسعه پیدا نمیکنند بلکه خود دارای وسایلی هستند که با آنها تخم خود را منتشر میسازند و بعضی علفهای هرزه چنان به مقادیر زیادی تخم تولید میکنند که به نظر میرسد بههرحال قسمتی از آنها عملاً تحت هر شرایطی زنده بمانند. بااینکه بعضی علفهای هرز هم دارای برجستگیهای شاخهای شکل و مویی مانندی بر روی دانهها و میوههای خود میباشند که این شاخهها موجب میشوند که باد دانه را به مسافتی قابلتوجه حمل کند. این قبیل علفهای هرزه عبارتاند از نوعی علف شبیهتر شک. ته یا خار و علف هرزهای که دارای گل زرد بوده و به تخم آن قاصد گفته میشود. همچنین انواع دیگری از علف هرزه هستند که روی تخم آنها چنگک یا برآمدگیهای تیزی قرار دارد که با کمک آنها، تخم در داخل پشم جانوران یا به لباس انسان منتقلشده و بدینوسیله در سرزمینهای تازه منتشر میگردد.
و بعضی از موفقترین این علفهای هرزه حتی احتیاجی ندارند که از طریق تخم گسترش پیدا کنند، زیرا آنها دارای یک نوع ریشههای زیرزمینی هستند که شاخههایی را بهطور عمودی از زمین خارج میسازند و اگر ریشه زیرزمینی قطع شود. این شاخههای عمودی خود به گیاهانی جداگانه تبدیل میشوند. به علت زیان و خساراتی که این علفهای هرزه میرسانند بشر پیوسته در کنترل و مبارزه علیه آنها کوشش میکند. امروزه انواع مختلف مواد شیمیائی وجود دارد که برای معدوم کردن علفهای هرزه یا جلوگیری از رشد و نمو و پیدایش آنها تهیهشده است.